Contenta sequentia ex fonte Sinico per interpretationem automaticam sine post-emendatione conversa sunt.
Interpretatio simultanea est genus translationis in situ quae artem et rationes translationis complectitur. Hic articulus artem et rationes interpretationis simultaneae ex quattuor aspectibus explicabit, inter quos sunt peritia linguae, scientia professionalis, facultates communicationis, et adaptabilitas.
1. Peritia linguae
Prima necessitas interpretationis simultaneae est peritia linguae, et interpretes debent firmam comprehensionem habere et linguae originalis et linguae destinatae. Necesse est eis accurate intellegere contenta orationis et ea celeriter et accurate auditoribus tradere. Bona peritia linguae interpretibus adiuvare potest ut facilius interpretentur, accuratiam et integritatem informationis transmissae curans. Praeterea, interpretes flexibilitatem in expressione linguae habere debent et modos expressionis aptos secundum varios contextus eligere posse.
In ambitu multilinguo, interpretes quibusdam peculiaribus difficultatibus linguisticis, ut verbis polysemicis, verbis raris, et cetera, occurrere possunt. Hoc tempore, interpretes vocabulario sufficiente et sensu linguae praediti esse debent ad has difficultates solvendas. Ergo, peritia linguae fundamentum interpretationis simultaneae est et aspectus magni momenti interpretibus ad continuo emendandum et perficiendum.
Praeterea, locutio colloquialis etiam elementum essentiale interpretationis simultaneae est. In interpretatione in situ, interpres debet accurate textum formale in locutiones colloquiales convertere posse, quo facilius auditoribus intellegatur.
2. Scientia professionalis
Praeter peritiam linguae, interpretatio simultanea etiam requirit ut interpretes amplam scientiam professionalem habeant. Terminologia professionalis et scientia fundamentalis quae in conventibus variorum disciplinorum adhibentur possunt esse materia quam interpretes intellegere et perdiscere debent. Quapropter interpretes continuo discere et accumulare, vocabularium professionale et scientiam fundamentalem augere debent.
Antequam munus suscipiat, interpres plerumque peritum et accuratam cognitionem in campo pertinente exercet, ut facile, professionaliter, et accurate id interpretando in situ tractare possit. Divitiae scientiae professionalis etiam directe afficiunt perfunctionem et fidem interpretum in interpretatione simultanea.
Praeterea, nonnullae disciplinae professionales normas et terminologiam proprias habere possunt, et interpretes has normas intellegere debent ne interpretatio impropria vel usus improprius terminologiae professionalis fiat.
3. Artes communicationis
Bonae artes communicationis in interpretatione simultanea maximi momenti sunt. Interpretes tonum, rhythmum, et vultum oratoris accurate comprehendere, eaque auditoribus tradere debent. Pontem communicationis bonum inter oratorem et auditores constituere debent ut transmissio informationis lenis fiat.
In interpretatione in situ, interpretes fortasse etiam disputationibus, sessionibus interrogationum et responsionum, aliisque actionibus interesse debent. Bonae artes communicationis interpretes adiuvare possunt ut melius cum auditoribus interagant, accurate quaestiones intellegant et puncta principalia respondeant.
Praeterea, communicatio in interpretatione simultanea etiam laborem communem complectitur, ubi interpretes cum aliis interpretibus simultaneis cooperari, se invicem adiuvare, et una laborare debent ad officia interpretationis perficienda. Flexibilis applicatio artium communicationis adiuvare potest ut turmae melius collaborent et efficientiam interpretationis augeant.
4. Facultas adaptationis
Interpretatio in situ est munus intensitatis et pressionis magnae, et interpretes bonam adaptabilitatem habere debent. Variis condicionibus et difficultatibus improvisis, ut interruptionibus improvisis, defectibus technicis, et cetera, occurrere possunt. Hoc tempore, interpretes eas facile tractare, tranquilli manere, et progressum lenem operis interpretationis curare debent.
Interpretes etiam facultatem celeriter cogitandi et reagendi habere debent, et decisiones rectas celeriter in ambitu celeriter mutante capere posse. Adaptabilitas etiam flexibilem tractationem rerum variarum includit, et interpretes methodos et strategias suas interpretationis flexibiliter secundum condicionem actualem accommodare debent.
Summa summarum, adaptabilitas est ars necessaria in interpretatione simultanea. Solum bona adaptabilitate interpretes periti esse possunt in ambitus complexis et semper mutantibus in situ.
Ars et peritia interpretationis simultaneae requirunt ut interpretes linguae peritiam, scientiam professionalem amplam, bonas facultates communicationis, et adaptabilitatem excellentem habeant. Hae quattuor partes inter se complent et simul peritiam fundamentalem interpretationis in situ constituunt. Solum perpetuo discendo et exercendo quis meliorem perfunctionem in interpretatione simultanea consequi potest.
Tempus publicationis: XXVIII Augusti, MMXXIV